سفره عقد :

سفره در فرهنگ ایرانی، جایگاه ارزشمندی دارد. سفره نماد هم بستگی اعضای خانواده است. سفره را می توان نماد برکت نیز دانست؛ چرا که عامل پیدایش آن زنان هستند. زنانی که از دوران باستان، برای جمع آوری محصول گندم از سفره ها استفاده می کردند و بعدتر، سفره به محلی برای قرار دادن نان تبدیل شد.
در فرهنگ ایرانی از سفره بسیار یاد شده است و درباره ی فلسفه ی آن بسیار سخن گفته شده است. یکی از ارزشمندترین و نیز، قدیمی ترین سفره های ایرانی، سفره ی عقد است.
سفره ی عقد در فرهنگ های مختلف و در میان اقوام متعدد ایرانی ریشه دوانده و جایگاه خاصی پیدا کرده است. بر اساس قومیت های مختلف و رسوم مختلفی که در جای جای ایران زمین، رواج دارد، سفره ی عقد نیز رنگ و بوی مختلفی به خود گرفته است و در گذر زمان با هنرهای مدرن درهم آمیخته است.
​​​​​​لباسهای عروس و داماد از دیرباز هر دو به رنگ سفید بوده و در این مراسم گل به گردن داشته اند.این رسم آئینی زرتشتی است و هنوز در هند و پاکستان مرسوم است که رنگ سفید سمبل خلوص و پاکی و بیگناهی است.
آئینه بخت و دو شمعدان (که سمبل روشنائی هستند و طبق سنن زرتشتی داماد باید ورود عروس را از آن آئینه ببیند)
سینی عاطل و باطل که تشکیل شده است از هفت دانه و ادویه. خشخاش – برنج – سبزی خوردن – نمک (برای دور کردن چشم شیطان) – رازیانه – چای- کندر (برای دور کردن چشم شیطان)
نان سنگک که معمولا با خط خوش بر روی آن می نویسند “مبارک باد” که همراه با سبزی و پنیر است. (عروس و داماد باید از آن بخورند تا شادی به خانه آنها بیاید)
یک ظرف انار یا سیب
تخم مرغ – بادام – فندق
گلاب
شاخه نبات (برای شروع زندگی شیرین)
منقل آتش (برای دور نگهداشتن چشم بد از عروس)
سکه طلا
اسپند
دستمالی سفید بالای سر عروس (دستمالی که معمولا بر روی سر عروس و داماد گرفته می شود و با سوزن و نخ هفت رنگ به نشانه بستن دهان خانواده شوهر دوخته می شود)
دو عد کله قند
یک ظرف عسل (به مناسبت شروع زندگی شیرین)
نقل – باقلوا – توت شکری – نا ن برنجی – نان نخودچی – نان بادامی – سوهان عسلی
قرآن ( که ابتدا از اوستا بجای آن استفاده می شده)
جانماز

خطبه عقد در حضور بزرگان خانواده خوانده می شود و بعد از آن حلقه ها رد و بدل می شود و عسل خورده می شود . بعد از آن مهمانان نزدیک خانواده به عروس و داماد جواهرات و سکه های طلا هدیه می دهند.